Każdy żywy organizm składa się z komórek. Nie ma innej możliwości. Nawet bakterie są komórkami. Za to problem jest z wirusami, które komórkami nie są, ale nie do końca jest jasnym, czy należą do świata ożywionego. Ale nawet one, tak samo jak wszystkie żywe stworzenia posiadają informację genetyczną.
Wszystkie informacje są z kolei zapisane za pomocą DNA lub RNA. Między nimi jest tylko niewielka różnica, w tej chwili nieistotna. Ważne jest to, że zapisywanie informacji odbywa się podobnie jak w komputerze. Jest tylko jedna różnica. Komputery produkują i odczytują informacje zapisane kodem binarnym. W jego skład wchodzą tylko dwa znaki, „0” i „1”. Wszystko, co chce nam powiedzieć komputer będzie zatem zapisane jako ciąg jedynek i zer, na przykład „11110101001010000100101001” albo „100011”. Za to w DNA mamy do czynienia aż czterema znakami. Są to litery „C”, „G”, „T” i „A”. Daje nam to więcej możliwości, bo zamiast dwóch liter mamy zawsze do wyboru aż cztery. Wszystkie informacje są zapisane w DNA za pomocą ciągów typu „CGGATTAGCAGTA: albo „CYTTTGAGCTA”. Te litery są zapisane w jądrach komórkowych w niciach DNA za pomocą nukleotydów. Co to jest nukleotyd? To cząsteczka organiczna, w której skład wchodzi nukleozyd i kwas fosforowy. Czym jest nukleozyd? To zasada azotowa i cukier. I właśnie z tych zasad azotowych biorą się literki. W świecie żywych organizmów są to adenina (A), tymina (T), guanina (G) i cytydyna (C). W efekcie DNA wygląda jak drabinka, której boki są zbudowane z cukru i reszt kwasowych, a szczeble z zasad azotowych. Można śmiało powiedzieć, że każdy nukleotyd to to pół szczebla z kawałkiem boku.
